genialny

    Poszedłem nalać sobie domowej roboty wina, które tak zachwalali zebrani goście, gdy przechodząc obok kuchni zauważyłem, jak pan domu pierdoli się z własnym psem. Było to energiczne zwierzę, przyuczone do pederastii, jak zwykle nie mogące się zdecydować, czy użyczać swojego zadu, czy też samemu kopulować. Pan domu tym razem rozebrał się prawie do naga, pozostając jedynie w kamizelce i przydługich szelkach, które majtały mu się wraz z jądrami na wysokości stołu kuchennego. Pies ten, nawykły do ciągłego penetrowania nie tylko przez swojego pana, ale również przez niektórych gości, dorobił się lubieżnego wyrazu mordy. Zawsze gotowy był do zbliżenia, szczególnie oralnego, w jakim przodowała pani domu oraz moja była przyjaciółka, z którą łączyły mnie niegdyś bliskie więzy, jednak przewlekłe choroby weneryczne zniszczyły nasz związek.
    Kobiety organizowały sobie stare jak świat zawody, polegające na rozchylaniu nóg i biernym oczekiwaniu, do której najpierw pies podejdzie. Z reguły wygrywała pani domu, ale bynajmniej nie z powodu naturalnego przywiązania, jakim darzył ją pies, lecz w wyniku zaniedbywania higieny intymnej, które to zaniedbywanie kultywowała na tydzień przed zawodami, i za które to nagradzana zostawała zapamiętałym lizaniem psa. Czasem przyłączały się do nich inne panie, kładły się pokotem w różnych miejscach, rozchylały nogi, także gdzie się człowiek nie obejrzał, całe mieszkanie zawalone było narządami rodnymi.
    Ostatnimi czasy pies nabawił się żylaków odbytu, co było przyczyną oszczędzania go przez pana domu i użyczania wyłącznie najbliżej zaprzyjaźnionym osobom. Nadal jednak pies zachował swój prowokujący chód oraz wyuzdane ruchy. Traktowano go bardzo troskliwie, ponieważ było to zwierzę niezwykle doświadczone w stosunkach z ludźmi, potrafiące dominować lub być zdominowanym, a gdy przebrane zostało w kolorowe fatałaszki, wydawało się bóstwem kopulacji samym w sobie. Widziałem wiele psów i z wieloma miałem do czynienia, jednak taki osobnik był prawdziwym diamentem.
    Gdy przyjęcie osiągało odpowiedni moment, panowie wychodzili na balkon w celu sprawdzenia, czyje skurcze przepony i powłok brzusznych są najsilniejsze. Mierzyli się w wydalaniu treści żołądkowej jamą ustną na odległość. Największymi osiągnięciami w tej dziedzinie pochwalić się mógł tylko jeden, poznany przeze mnie na przystanku tramwajowym, rudowłosy mężczyzna. Potrafił wymiotować nie tylko najdalej, ale posiadał godną podziwu łatwość wyrzucania z siebie pokarmów w każdej pozycji oraz wywoływał u siebie torsje bez podrażnienia gardła. Tylko raz udało mi się wyjść z tych zawodów w glorii zwycięzcy, gdy zażyłem silny środek wymiotny dla kotów. Przypłaciłem to jednak tak gwałtownymi torsjami, które nie ustawały nawet wtedy, gdy nie miałem już czym wymiotować. Zmuszony byłem między poszczególnymi atakami torsji spożywać zupę grzybową, by dostarczyć organizmowi treści żołądkowych, ponieważ wymiotowanie samymi płynami ustrojowymi wydawało mi się nad wyraz jałowe.
    Koniec przyjęcia nigdy nie był ustalony jakąś konkretną godziną, co spowodowane było zaburzoną psychosomatyką uczestniczących w nim gości, jak i samych gospodarzy. Obywało się z reguły bez ingerencji w nasze przyjęcie osób z zewnątrz, z wyjątkiem nielicznych przypadków, gdy nie udało nam się odtruć któregoś z gości, bądź, jak to się raz zdarzyło, gdy pewna dama zaczęła odczuwać skurcze przedporodowe i musieliśmy sami przyjąć poród, ponieważ pogotowie nie mogło odnaleźć naszego lokalu. Umazani tym wszystkim staliśmy nad stołem ku uciesze psa, który chodził wyjątkowo pobudzonym krokiem i zlizywał z nas płyny porodowe. Wszystko skończyło się zbiorowym ucieleśnieniem naszego podniecenia, w którym po raz pierwszy pies i nowonarodzone niemowlę brali bierny, patrzący udział.

Genialny

    W ramach pierwszego październikowego wpisu winien jestem czytelnikowi pewne wyjaśnienie, które, jak mniemam, wydać się może niejednemu, godnemu pożałowania osobnikowi, nazbyt zaskakujące. Moje słowo, które ma teraz czytelnik zaszczyt czytać, pisane jest wpierw na zwykłym zeszytowym papierze, po czym, dzięki uprzejmości zaprzyjaźnionego sąsiada, przenoszone zostaje na stronę blogową.
    Niewątpliwym zdaje się fakt, iż czas mój jest zbyt drogocenny, by marnować go na zgłębianie tajników komputerowego rzemiosła, których, przy dobrej woli, nauczyć się może nawet małpa. Nie mogę jednak zniżyć się do poziomu tej "dobrej woli", nie pozwala mi na to moja duma, ponieważ ślęczenie przed komputerem jawi mi się jako uwłaczające ludzkiej godności, a nade wszystko uważam za objaw bezmyślności i wtórności uczenie się czegokolwiek z komputerowego rzemiosła przez ludzi, którym w życiu przeznaczone jest coś więcej niż tylko miernota. Dlatego powinność tą pozostawiam mojemu sąsiadowi, z którym łączy mnie wieloletnia zażyłość, i który, o czym wielokrotnie mnie zapewniał, czuje się wyróżniony i zaszczycony możliwością przelewania moich słów na byt internetowy.
    Chciałbym dać czytelnikowi pod rozwagę jeszcze jeden szczegół. Sąsiad mój, mimo swojej wrodzonej gorliwości, nie jest w stanie o każdej porze przelać moich słów na bloga. To, co pisane jest przeze mnie w nocy, ukazać się może dopiero nad ranem, z wielogodzinnym opóźnieniem. Ale oczekiwanie to zostanie w końcu nagrodzone nowym, bez wątpienia wybornym wpisem. Dlatego czytelnik z pewnością ma tą świadomość, iż winien okazać cierpliwość i zrozumienie znamienne małym pieskom, które stają na tylnich łapkach w uniżonym wyczekiwaniu, aż pan da im w nagrodę skórkę od chleba.

Genialny

    Było to spojrzenie kurwy zawiedzionej, złej kurwy, po której dręczą człowieka wyrzuty sumienia, że zrobił to z nią, zamiast spokojnie zbić konia w domowym zaciszu albo pójść do sprawdzonych kurew, po których nic człowieka nie dręczy, tak jak po wysraniu się we własnym kiblu.
    Unoszący się w powietrzu zapach stęchłego nasienia, pościel śmierdząca krwią i uryną, i ta nie pierwszej młodości kurwa, z trudem zachowująca resztki minionej urody, sprawiły, że poczułem w sobie dotyk pukającego płodu, który chciałby powiedzieć swojej brzemiennej matce: "ty głupia suko, jak mnie urodzisz, zmarnuję ci twoje życie".
    Stałem w drzwiach i patrzyłem na tą siedzącą na łóżku podstarzałą kobietę typu kurwy-matki, z którą człowiek nie chce wymieniać płynów fizjologicznych, tylko w swojej głupocie, jaka może cechować wyłącznie mężczyzn, chce się jej wyżalić, chce z nią porozmawiać licząc na zrozumienie, którego nie może zaznać u swojej żony, przypominającej bezpłciowe stworzenie, przez cały dzień chodzące od zlewu do stołu z wiecznym wyrzutem w oczach.
    Ciężkie powietrze, atmosfera wszechogarniającego syfu, jaki cechuje małe obskurne burdeliki położone gdzieś na przedmieściach, do których zazwyczaj psim pędem ściągają biedne skurwiele, i ta milcząca dziwka, wszystko to uświadomiło mi jedną genialną w swojej prostocie myśl - żadna kobieta nie jest godna, by zostać żoną tak fenomenalnego człowieka, jakim bez wątpienia jestem. Nigdy nie mogę zniżyć się do poziomu małżeństwa - tego budzącego obrzydzenie tworu społecznego, który plącze się w swojej roli aż do usranej śmierci, topiąc w gównie obydwoje małżonków.
    Wyszedłem po godzinie z tego burdelu krokiem człowieka ocalonego, któremu los oszczędził czegoś koszmarnego, z czego człowiek jeszcze nie do końca mógł zdawać sobie sprawę, ale czego odrażający fetor czaił się niedawno przed nim. Kurewka przez cały czas wodziła zawiedzionym wzrokiem. Do dziś odczuwam smak jej pizdy w ustach.

Genialny

    Stałem się czynnym alkoholikiem od młodzieńczych lat życia, kiedy to ustawiczne bicie konia spełzło na plan dalszy i przestało być maniakalną podnietą każdego dorastającego chłopca, któremu pierwszy meszek upierdolił twarz.
    Upijam się notorycznie, z umiłowaniem własnej osoby, za każdym razem pozwalając sobie na luksus tracenia świadomości tego, co dzieje się wokół mnie. Jestem dumny ze swojego picia, kultywuję je i pielęgnuję w sobie tak zapalczywie, z tak zapamiętałym oddaniem, jakim nie może poszczycić się nawet brzemienna, jak zawsze splugawiona okresem ciąży kobieta, która nosi w sobie nienarodzonego, wielce upragnionego potomka.
    I zaprawdę banalnym, bluźnierczym i fałszywym jest wywód, który w przypływie swojego bezkrytycznego narcyzmu przedstawił pewien znany z opilstwa, nagradzany pisarz - będący właścicielem wyrazu twarzy obitego cielęcia, bezwiednie wypatrującego swojej jałówki - że nałóg miłości do kobiety jest silniejszy od nałogu alkoholowego. Prawdziwa miłość to uczucie związane wyłącznie z piciem alkoholu, uczucie nierozerwalnie z nim zespolone, stanowiące doskonałą całość, tak często mylone z uczuciem łączącym dwie osoby, które stanowi obrazoburczą, mizerną namiastkę uczucia miłości do picia.
    Jedynie systematyczne wprowadzanie się w błogostan upojenia alkoholowego, tarzanie się we własnych wymiocinach, fekaliach, pozorne doprowadzanie się do stanu utraty przytomności i zezwierzęcenia pozwoliło mi na wyzwolenie się z okowów jałowej wegetacji człowieka niepijącego i wzniesienia się na wyżyny najsilniejszego uczucia, jakie tylko człowiek może odczuwać - uczucia miłości do picia alkoholu.
    Prawdziwym szczęściem jest poświęcenie własnego życia dla tej miłości, prawdziwym spełnieniem jest ostatni ciąg, w którym umiera się w całkowitym duchowym i cielesnym zespoleniu ze swoją największą miłością, dzięki której mamy zaszczyt zejść ze świata przepełnieni prawdziwym szczęściem człowieka spełnionego, i która to miłość wybawia nas od plugawej śmierci człowieka niepijącego, którego godne pożałowania umierające ścierwo jest symbolem jego życia, jak i symbolem życia każdego innego niepijącego człowieka.

Genialny

    W związku z niebywałym wysypem blogów, jaki ma miejsce od pewnego czasu, zaistniał niezwykle naglący problem natury wiedzy historycznej. Chciałbym uzmysłowić tej garstce nowych, zacietrzewionych w swoim zaślepieniu blogowiczów, która dopiero zaczyna swoją drogę z blogiem, i której okazać należy pobłażliwość matki nad swoimi opóźnionymi w rozwoju dziećmi, chciałbym uzmysłowić temu nowemu miotowi jeden prosty, niepodważalny, acz wiekopomnie historyczny fakt, iż blog mój powstał jako pierwszy i jest najstarszym blogiem, jaki istnieje w Internecie.
    Wszystko zaczęło się tego legendarnego już, jesiennego popołudnia, kiedy to objawił się mój historyczny wpis, i który od tamtego czasu obrósł aurą żywej legendy. Otrzymałem niezliczone ilości dziękczynnych listów, w których to wyrażano niezaprzeczalny, czołobitny zachwyt moją osobą oraz zapewniano mnie o wielokrotnej ejakulacji, jaka następowała w wyniku dostąpienia zaszczytu obcowania z moim słowem pisanym.
    Mając świadomość istnienia tak wybitnej osoby, jaką bez wątpienia jestem i wszechogarniającego kultu, którym zostałem otoczony, chciałbym w swojej łasce dać wyraz pozwolenia, by rzesze moich rozejakulowanych, wynoszących mnie na boski piedestał wyznawców, mogły się dalej powiększać i obcować z moim, ruszającym z posad bryłę świata, bezsprzecznym geniuszem.

Genialny